Heb je ooit al eens in een inkomhal van een groot ziekenhuis zitten wachten? Onlangs ging ik met iemand mee die onderzoeken moest laten doen. Ik had me voorzien op de wachttijd. Met een goed boek installeer ik mij in de ruime hal. Ik lees een paar zinnen en merk dat ik steeds opkijk. Er is zoveel beweging voor mij, zoveel te zien.
Al vlug sluit ik mijn boek en ik kijk naar de mensen die heen en weer lopen. Mensen komen binnen, gaan op zoek naar de juiste afdeling, gaan naar hun werkplaats of naar de eetzaal. Anderen gaan dan weer een luchtje scheppen of gaan weg.
Zoveel verschillende mensen: groot en klein, mager of iets molliger, jong en oud, ziek of gezond, hulpbehoevend of hulpvaardig, met de laptop onder de arm op weg naar hun kantoor, in witte schort of een witte schort met een gekleurde kraag. Maar één ding hebben ze gemeen: een hart dat klopt.
Hun hart dat klopt voor de patiënt, voor hun zieke partner, voor de gezonde partner, voor hun kind, voor hun ouder of grootouder, voor de collega, voor de medemens, voor de organisatie.
Een inkomhal van een ziekenhuis is een plaats waar het wemelt, waar verdriet is, waar ook blijheid is. De stoelen worden voor een korte tijd bezet en nadien weer verlaten om verder te gaan.
Ondanks dat dit een plek is waar veel miserie samenkomt, is dit ook een plaats waar een passie kan beleefd worden. Waar gaven en talenten kunnen leven.
Deze overdenking maakt mij blij in mijn binnenste. Ik ben dankbaar dat ik in PRH mijn gaven en passies heb mogen leren ontdekken. De cursus 'Wie Ben Ik’ was voor mij een goede start.
Gaandeweg ontdekte ik en ontwikkelde ik mezelf. Zo heb ik kunnen zien voor wie en waar mijn hart voor klopt.
Ik wens jou ook een mooie ontdekkingsreis toe die je dicht bij jouw passie mag brengen.
Lutgarde – vrijwilliger PRH
